„Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych” (por. Mt 4,4b). Słowo Boże wprowadza nas w scenerię Wielkiego Postu. Ukazuje pojedynek Jezusa z Szatanem, czyli przeciwnikiem, który na każdym kroku będzie sprzeciwiał się Jezusowi.
Na rekolekcjach odprawianych w niewielkiej grupie uczestnicy odczytywali teksty Pisma św. mówiące o trądzie. Wieczorem dzielili się swoimi odkryciami. Jedna z uczestniczek, nie mówiąc o sobie, zwróciła uwagę na dziecko niechciane, odrzucone przez rodziców, któremu wmówiono, że nie może być kochane. W sercu tego dziecka została zakodowana biała plama trądu w taki sposób, że nie umie ono kochać. Gdy inni uczestnicy rekolekcji zapytali, czy dziecko niechciane nie może drogą spotkania z Jezusem szukać uleczenia ze swego nieszczęścia, nasza bohaterka odpowiedziała nieśmiało: „Najczęściej takie dziecko nie wierzy nawet w to, że Chrystus chciałby je uleczyć. Nie wierzy, bo w tej wierze byłoby jego uleczenie. Byłaby pewność, że Jezus je kocha. Zniszczona zdolność miłości człowieka rzutuje i na spostrzeganie miłości Boga do człowieka”. Są ludzie, którym bardzo trudno uwierzyć, że ich ktokolwiek kocha, nawet Bóg, mimo że dzień i noc niczego innego nie pragną tylko tego, by ich ktoś pokochał i wzniecił w nich wiarę, że i oni potrafią kochać.
Wokół Jezusa gromadziły się rzesze ludzi. Spragnieni byli słowa, jakie im Jezus głosił. Przychodzili także, by szukać uzdrowienia duszy i ciała. Jak mówi Ewangelista: „Uzdrowił wielu dotkniętych rozmaitymi chorobami i wiele złych duchów wyrzucił”. Możemy sobie wyobrazić, jak bardzo był zajęty. Ale nie dał się pochłonąć do końca szaleńczej aktywności. „Nad ranem, gdy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne i tam się modlił”. Wiedział, jak wielu jest jeszcze nieuzdrowionych, że tylu przychodzi do Niego ze swoimi bolączkami, tylu przecież cierpi po dziś dzień, na całym świecie – a jednak usuwał się w cień, aby trwać na modlitwie. Nawet Jezus potrzebował czasu dla siebie, odpoczynku, modlitwy. Potrzebował przede wszystkim kontaktu ze swoim Ojcem i to był sekret Jego ogromnej mocy i skuteczności działania.
Pewien człowiek, idąc ulicą, dostrzegł swojego przyjaciela, który spacerował ze swoim psem, bernardynem. Nie było by w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że przyjaciel z pieskiem na smyczy szedł zygzakiem, od drzewka do drzewka. „Witaj, przyjacielu, dokąd idziesz?” – zagadnął. „Nie wiem, zapytaj mojego psa!” – odpowiedział tamten.
Są spotkania, których się nie zapomina. One zmieniają nasze życie, nasze widzenie świata. W najmniejszych szczegółach można odtworzyć ich przebieg. Tak było też po południu w Galilei, gdy Jan Chrzciciel, stojąc z dwoma swoimi uczniami, wskazał na przechodzącego Jezusa, mówiąc: „Oto Baranek Boży”. Na pytanie zaś uczniów Panie, gdzie mieszkasz, Jezus odpowiada Chodźcie, a zobaczycie. Wystarczyło jednak kilka chwil spędzonych z Jezusem, a rozpoznali w Nim Kogoś więcej. Andrzej oznajmił swemu bratu Szymonowi: „znaleźliśmy Chrystusa”. Przychodząc do Jezusa i pozostając przy Nim, Andrzej przeszedł duchową drogę od Rabbiego do Chrystusa; w Nauczycielu nauczył się widzieć Chrystusa. Tego nie można się nauczyć inaczej, jak tylko przez pozostanie z Nim. Jezus dokonuje reszty: przeobraża człowieka tak, że po spotkaniu z Nim nikt nie pozostaje tym, kim był. Uczniowie powołani pierwszymi słowami Jezusa: Chodźcie, a zobaczycie, byli wewnętrznie otwarci na nowe propozycje. Mieli odwagę iść za Mistrzem. A On sam prowadził ich wewnętrzną drogą: od Mistrza do Mesjasza, od ucznia do syna.
Minęło już trochę czasu od chwili, gdy nasi rodzice zanieśli nas do kościoła, byśmy tam mogli otrzymać pierwszy z sakramentów rozpoczynający wspaniałą życiową przygodę przebywania w przyjaźni z Bogiem. Ponieważ jednak nie szanujemy tego, co przychodzi nam łatwo, bez wysiłku, dlatego jakże często nie doceniamy faktu, że zostaliśmy ochrzczeni.
Św. Łukasz przedstawia ofiarowanie Jezusa w świątyni jerozolimskiej przez Maryję i Józefa, zgodnie z przepisami Prawa, po upływie 40 dni od narodzenia dziecka. Swoją pobożnością i prawym stylem życia stają się oni wzorem dobrej rodziny, która pielęgnuje ważne wartości religijne. Ewangelista kończy dzisiejszą perykopę stwierdzeniem: „Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim”. W ten sposób wspomina o ukrytym, zwyczajnym życiu Świętej Rodziny z Nazaretu.
