Obchód niedzieli misyjnej w dzisiejszą XXX Niedzielę Zwykłą skłania mnie do otwarcia skarbnicy słowa Bożego kluczem zawartym w aklamacji pomiędzy śpiewem Alleluja: „W Chrystusie Bóg pojednał świat ze sobą, nam zaś przekazał słowo jednania”. Domyślamy się, że chodzi o przekazanie słowa w formie zlecenia zadania.
Św. Jadwiga jest patronką ubogich, patronką chrześcijańskich matek, patronką budowniczych kościołów; za naszych zaś czasów okazała się szczególną patronką Ojca Świętego – św. Jana Pawła II – to właśnie w dniu jej święta, dnia 16 października 1978 r. kard. Karol Wojtyła został wybrany papieżem i przyjął imię: Jan Paweł II . On podczas swej drugiej pielgrzymki do Ojczyzny przypomniał nam we Wrocławiu, że: „w dziejach Polski i w dziejach Europy stoi święta Jadwiga Śląska – jakby postać graniczna, która łączy ze sobą dwa narody: naród niemiecki i naród polski. Łączy na przestrzeni wielu wieków historii, która była trudna i bolesna. Święta Jadwiga – wśród wszystkich dziejowych doświadczeń – pozostaje przez siedem już stuleci orędowniczką wzajemnego zrozumienia i pojednania”.
Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że tematem centralnym Słowa Bożego XXVIII Niedzieli Zwykłej jest wdzięczność. W aklamacji przed Ewangelią słyszymy: „Za wszystko dziękujcie Bogu, taka jest bowiem wola Boża względem nas w Jezusie Chrystusie”. Pierwsze czytanie z II Księgi Królewskiej mówi o wodzu syryjskim, Naamanie, który przyszedł podziękować prorokowi Elizeuszowi po tym, jak został uzdrowiony z trądu, wskutek siedmiokrotnego zanurzenia się w wodach Jordanu – zgodnie z zaleceniem proroka. Fragment Łukaszowej Ewangelii opowiada o tym, jak tylko jeden z dziesięciu trędowatych, oczyszczonych przez Jezusa, wrócił i „dziękował Mu”. Trzeba jednak wziąć pod uwagę cały komentarz Łukasza, że ów trędowaty „wrócił chwaląc Boga donośnym głosem, upadł na twarz do nóg Jego”. Nie było to więc zwyczajne „dziękuję”, takie „Bóg zapłać” dla Boskiego Lekarza za uzdrowienie. To raczej wyznanie wiary, co Jezus wyraźnie potwierdza słowami „Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła”. Zatem to wiara sprawiła cud uzdrowienia w człowieku, który otworzył się na łaskę wiary. Dziesięciu zostało oczyszczonych, a tylko jeden uzdrowiony na duszy i na ciele – mocą wiary.
W Ewangelii XXVII Niedzieli Zwykłej słyszymy słowa prośby, jaką Apostołowie skierowali do Pana: „Przymnóż nam wiary”. W odpowiedzi Jezus mówi: „Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: «Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze», a byłaby wam posłuszna”. W ten sposób daje do zrozumienia, że bardzo brakuje nam – choćby w minimalnej ilości – wiary żarliwej, czystej, bez domieszki niedowiarstwa. Taka wiara ma w sobie niesamowity potencjał: płonie i owocuje ponad ludzkie oczekiwania. Nasze niedowierzanie nie pozwala się jej jednak rozwinąć i dlatego trzeba nieustannie wołać: Panie, przymnóż nam wiary, zaradź naszemu niedowiarstwu.
W refrenie psalmu responsoryjnego XXV Niedzieli Zwykłej powtarzamy słowa: „Pana pochwalcie, On dźwiga biednego”. Skoro tak właśnie postępuje nasz Pan, że dźwiga biednego, nie możemy my – Jego dzieci – postępować, jak niektórzy w czasach proroka Amosa. Nie można narzędziowo traktować i krzywdzić biednego. Nie można wykorzystywać go zabierając mu to, co do niego należy, albo nie dając mu tego, do czego ma prawo. Przez Amosa Bóg poprzysięga: „Nie zapomnę nigdy wszystkich ich uczynków”. Daje nam w ten sposób do zrozumienia, że w swoim czasie upomni się o krzywdę biednego.
Bogactwo treści słowa Bożego XXIV Niedzieli Zwykłej można otworzyć różnymi kluczami. Proponuję klucz zawarty w modlitwie dnia. Kościół prosi w niej Boga: „wejrzyj na nas i daj nam całym sercem służyć Tobie, abyśmy mogli doznawać skutków Twojego miłosierdzia”. Proszę najpierw zauważyć, Matka Kościół nie prosi o doświadczenie przez nas Bożego miłosierdzia, lecz o doznawanie jego skutków. Jest ich bardzo wiele, nade wszystko dzieło Chrystusowego odkupienia, to znaczy nasze wyzwolenie z niewoli grzechu, śmierci i szatana, pojednanie z Bogiem, bogate obdarowanie pełnią łaski i prawdy, dar otwartego nieba, wspólnota wiary, jaką jest Kościół. Prosząc Boga o udział w tym wszystkim, Matka Kościół daje nam bardzo jasną podpowiedź: Bóg nie skąpi nam udziału w tych wszystkich dobrach zbawienia, nie ma żadnej bariery z Jego strony. Warunek jest w zasadzie jeden i znajduje się po naszej stronie – chodzi o to, by całym sercem służyć Bogu, to znaczy mieć serce otwarte dla Boga.
XXIII Niedziela Zwykła
4 września 2022 r.
Refleksja
W modlitwie dnia XXIII Niedzieli Zwykłej Kościół zwraca się do Boga z prośbą, aby wejrzał łaskawie na wierzących w Chrystusa i obdarzył ich prawdziwą wolnością. W ten sposób Kościół pośrednio komunikuje nam, swoim dzieciom, podstawową prawdę o wolności człowieka, że jest Bożym darem i jako taka urzeczywistnia się w przestrzeni związku człowieka z Bogiem. Bóg stworzył nas wolnymi, a kiedy ten dar utraciliśmy wskutek własnej samowoli i podeptania woli Bożej, sprawił – mocą Chrystusowego posłuszeństwa aż do śmierci – że ją odzyskaliśmy. Święty Paweł dobitnie zaznacza w Liście do Galatów (6,1) „Ku wolności wyswobodził nas Chrystus”.
